zbyt dużo dokładności i biszkoptowe ciasto cytrynowe

Podobno nadgorliwość jest gorsza od faszyzmu. A przynajmniej tak twierdzi spora część mojej studenckiej braci (ujmując tym samym w ładne słowa inne, brzydsze powiedzenie - miej wyjebane a będzie ci dane). Studia studiami, trzeci plus (czyli w zasadzie mam zwolnienie z matematyki dyskretnej) zdobyty, kolokwium z elektroniki napisane, a z układów trzeba przepchnąć 3 sprawozdania i zaliczone, ale nie samą nauką człowiek żyje. Co więcej, wydaje mi się, że ja żyję nią jak najmniej i byle zdać. O wiele bardziej zajmują mnie sprawy mojej kuchni, czyli co by tu dobrego ugotować i zjeść. Bywa, że zajmuję się kilkoma rzeczami w kuchni na raz, naczynia wręcz po kuchni latają, to tu, to tam. A ja kręcę, skaczę i czaruję. Niestety, nie jestem panią porządnisią w czasie gotowania, co więcej, im więcej czytam i się dowiaduję, tym bardziej się łapię za głowę, że łamiąc szereg podstawowych zasad (bez których NIC się w kuchni nie uda, jak twierdzą znawcy), mi dalej wszystko wychodzi i świetnie smakuje. Być może działa tutaj matematyczna zasada - minus i minus dają plus, a może po prostu wychodzi i tyle. I cóż, robiąc ciasto na wigilię grupową trochę się "nacięłam", a w zasadzie namiksowałam, ale wszystko w swoim czasie...Ciasto zwane wilgotnym, cytrynowym biszkoptem, i tak wszystkim bardzo smakowało.

Przepis znalazłam na White Plate, przeczytałam wpis z dokładnością i postanowiłam zastosować się do wszystkich reguł ostrożności, o których przy pieczeniu biszkoptu powinniśmy pamiętać - pokojowa temperatura składników, przesianie mąki, białka ubite na sztywną pianę. I jednak ciasto przyniosło mi problem, bo cóż, biszkopt to ja robiłam zawsze od drugiej strony niż ten w przepisie ;)

Składniki na blachę 26cm:
-7 dużych jajek
-110 ml oleju roślinnego
-sok z cytryny
-210 g mąki pszennej, przesianej przez sitko
-210g cukru
-1 i 3/4 łyżeczki proszku do pieczenia


Piekarnik nagrzewamy do 175 stopni, spód blachy smarujemy tłuszczem (nie smarujemy boków!). Żółtka połączyć z olejem i sokiem z cytryny, dobrze ubić. Mąkę przesiać razem z proszkiem do pieczenia, wymieszać uważając, żeby nie było grudek...

Upsss. Jakimś cudem zrobiła mi się jedna, wielka gruda. W zasadzie to ciasto mogłam rozwałkować. I się zezłościłam - wykonuję przepis bardzo dokładnie, chyba ostatnio tak dokładnie zajmowałam się moim pierwszym ciastem drożdżowym (które pięknie mi wyrosło i okazało się być prostym ciastem we współpracy), a tu takie coś...Jednak postanowiłam się nie poddawać. Zabrałam się za ubicie bezy - białka ubijamy na wolnych obrotach miksera na sztywno, dosypujemy cukier i ubijamy kilka minut na szybkich obrotach aż nasza masa będzie piękna i lśniąca.
Idziemy dalej - przepis mówi "używając łopatki, delikatnie wmieszać bezę do masy.". Myślę sobie - zabawne, nawet bardzo kurwa śmieszne. Jednak nie mając nic do stracenia, walałam białka do ciasta i zmiksowałam. Nie da się po dobroci, to trzeba siłą, łamiąc przy tym wszystkie reguły postępowania z ubitymi białkami. 

Po zmiksowaniu - masa nie wydaje się być taka zła. Co prawda jest trochę drobnych grudek, ale zobaczymy co (czy mi) się upiecze. Przekładamy do formy i pieczemy ok 40 minut. W efekcie...

Bardzo ładne biszkoptowe ciasto ;) Oprószone cukrem pudrem. Zaraz po nim upiekłam drugie, już po mojemu. 

***
Najgorszy dzień tego tygodnia już za mną, teraz długi weekend! Jednak wielkimi krokami zbliża się SESJA, więc trzeba zrobić kilka rzeczy zanim przyjdzie. W niedzielę urodzinowy obiad z rodziną L., a potem podwieczorek u moich rodziców, więc w sobotę powstanie tort. 
I zakupiłam sobie podręczny kalendarzyk, przeplatany zdjęciami Nowego Jorku i stał się moim zapiśnikiem kucharskim, dzięki temu mogę sobie zaplanować co i kiedy ugotuję, zebrać pomysły i nie mam stosu karteczek na całym biurku ;)