czekoladowo i wiosennie

Już jutro! Dzień wagarowicza. Urodziny kilku znajomych. Trzy tygodnie od początku marca. Pierwszy dzień wiosny! Dla mnie oznaczający, że spędzę cały dzień na uczelni, jednak słońce nigdzie nie ucieknie i będę mogła się nim nacieszyć przez najbliższy czas. Czas leci, w moim życiu pozytywna aura, nie zmienia się jedna rzecz - moje zamiłowanie do czekolady. Dlatego też postanowiłam, z optymistycznym nastawieniem, poszukać pewnego przepisu. Nie jest to przepis zwykły, ani prosty. Nie mogę zdradzić jego szczegółów, bo ich nie znam. Wiem jedno, ma zawierać czekoladę i być idealny. Dla wielu wiosna i czekolada to już połączenie idealne. Dla mnie jednak nie! Otóż, chcę znaleźć przepis na idealne ciasto czekoladowe. Czy mi się uda? Zobaczymy ;) Wiem na pewno - poszukiwania będą bardzo przyjemne i smaczne. Zaczynamy już dziś, przepisem, którego źródła nie pamiętam.

Ciasto wyszło smaczne, mokre i czekoladowe. Jednak nieco za słodkie, i stosunkowo lekkie. Najpierw pięknie mi wyrosło, żeby pod koniec pieczenia oklapnąć. I nie wiem, czy to mój błąd czy przepisu? Skórka jaśniejsza, środek bardzo ciemny :) Przepis na 4+.

Składniki na tortownicę 20-22cm:
-17dag masła
-2 jajka
-2 tabliczki czekolady
-1/2 szklanki cukru (dałabym 1/4)
-1/2 szklanki mąki
-2/3 łyżeczki sody do pieczenia 

Masło roztapiamy z czekoladą - czy to w garnuszku, czy w kąpieli wodnej. Jajka ubijamy z cukrem, a następnie dolewamy do nich przestudzoną masę czekoladową. Do masy przesiewamy mąkę oraz sodę, wszystko razem mieszamy. Pieczemy w piekarniku rozgrzanym do 180 stopni przez ok 25 minut.
Możecie oblać sosem czekoladowym albo podać z bitą śmietaną, dla mnie jednak ciacho jest dobre bez niczego.

***

Przećwiczyłam się w sobotę, do tego stopnia, że w niedzielę wieczorem miałam problem się ruszyć. Masakra. Na ogół lubię zakwasy, ale tym razem przesadziłam. Na szczęście udało mi się dowlec z parkingu do kina ;) Byliśmy na "Hansie Klossie". Film jest całkiem niezły. Naziści pod koniec wojny ukryli gdzieś niewyobrażalny skarb, bursztynową komnatę. I w tych czasach dzieje się jedna część filmu, rok '45, gdzie możemy oglądać Tomasza Kota, Adamczyka (zaskoczył mnie w roli Brunnera) czy świetnego Mecwaldowskiego. Druga część filmu toczy się 30 lat później, miejscami w Hiszpanii, a miejscami w Polsce. Po tych trzydziestu latach ukrywający się zbrodniarze wojenni spotykają się na pogrzebie jednego z nich, przyjeżdża tam także Hans Kloss. Nie J-23, a prawdziwy Hans Kloss. Niemcy postanawiają wykorzystać agenta do wydobycia informacji, gdzie jest ukryta komnata. W drugiej części filmu gra Stanisław Mikulski, Emil Karewicz oraz Daniel Olbrychski. 

Po filmie nie można się spodziewać niesamowitej akcji czy efektów specjalnych. Jest całkiem fajna przygoda i zestaw aktorów, chociaż sceny sensacyjne w wykonaniu "dziadków" wyglądają nieco komicznie. 

Dzisiaj może obejrzymy "Dziewczynę z tatuażem", a jutro zastanawiam się czy nie zrobić sobie małych wagarów i zerwać się 15 minut wcześniej z zajęć, żeby zdążyć na popołudniową zumbę :)

Ciekawostka - przychodząc na uczelnię zostałam uświadomiona, że od tego roku pierwszy dzień wiosny obchodzimy 20 marca, czyli jednak dzisiaj :)