co wspólnego ma księżnicza z białym serem?

Mała K. uwielbia naklejki. Zwierzątka, literki, chmurki, grzybki, przedmioty, postacie...Naklejki sprawiają niesamowitą przyjemność, zarówno jej jak i osobie, która się z nią wtedy bawi. Raz kupiłam jej książeczkę, gdzie było kilka historii o księżniczkach i trzeba było je uzupełniać naklejkami. Ulubioną bajką była ta związana z jedzeniem. I przyznam, że dość często towarzyszyła nam przy obiedzie, bo chociaż Mała K. lubi jeść, to czasem ma swoje grymasy (zazwyczaj dotyczą tego, że nie ma mięska na widelcu/łyżce, bo mięsko jest najbardziej ukochane i zawsze musi być).
Historia była o księżniczce Justynie. Justyna była małą, rozkapryszoną dziewczynką. Nie lubiła kanapek, nie lubiła marchewek czy innych warzyw, ani także owoców. Obiady też jej nie smakowały. Bo mogłaby całymi dniami jeść tylko słodycze - cukierki, czekoladki, ciastka i całą resztę. Jestem przekonana, że gdy ma się dziecko niejadka z zamiłowaniem do słodyczy, próba nakarmienia go czymś "konkretnym" jest dość rozpaczliwa. Dlatego znam mnóstwo przepisów, żeby dzieciom przemycić pewne składniki w jedzeniu, pod przykrywką tzw. "słodkich obiadów". Jednak tym razem mam przepis na obiad, który uwielbiałam w dzieciństwie. Dalej go lubię i byłam zachwycona, kiedy oglądając książkę Pawła Lorocha - Dania na piątki, znalazłam ten prosty przepis. Chociaż przyznam szczerze, że mistrzowskie podaje pan Andrzej w "Willi Księżówce" w Wiśle (zaprzyjaźnione miejsce wyjazdów parafialnych). Zazwyczaj lądowały na kolacji, a wszystkie panny na wiecznej diecie patrzyły z niedowierzaniem jak pochłaniałam kolejne dokładki.
Pierogi czy też kopytka leniwe. Najlepsze z masełkiem i cukrem, chociaż w Krakowie podaje się je z bułką tartą. A dzisiaj, specjalnie kuszące i nietypowe jak na obiad, bo z czekoladą!

Porcja dla dwóch osób: 
-pół kilo białego sera (u mnie 40:60 tłusty z półtłustym)
-1,5 szklanki mąki
-jajko
-łyżeczka soli
-łyżeczka cukru
-3 łyżki masła
-cukier, masło, cynamon, czekolada

Biały ser kruszymy do dużej miski. Można przecisnąć przez praskę, ale mi się nie chce tak bawić. Dodajemy jajko, szklankę mąki, sól, cukier i masło. Wszystko razem zagniatamy. Gdzieś z boku mamy pół szklanki mąki, możemy jej trochę dosypać do masy, ale dla mnie 1,5 szklanki mąki to za dużo, dlatego zazwyczaj dosypuję niewiele z tej "połówki". Im mniej mąki tym lepiej, będą bardziej miękkie i serowe. Uwielbiam kiedy  widać w przekroju, że w środku ciasta jest pełno sera. Z ciasta formujemy podłużne walce, rozpłaszczamy je i kroimy skośnie na kawałki.

Wrzucamy na wrzącą wodę z łyżką masła i gotujemy aż do wypłynięcia. Podajemy z czym chcemy - z masełkiem, z cukrem, z cynamonem albo z rozpuszczoną czekoladą. 

*** 
Jak widać robota pali mi się w rękach (i w głowie) ;) ale jest tyle ciekawych dań do spróbowania i przepisów do wykorzystania, że korzystam kiedy mogę!
Dzisiaj byłam u laryngologa, prawie 2,5h spędziłam w szpitalu. Dalej nic nie wiem, oprócz tego, że mam lepsze ucho prawe od lewego. Zamknęli mnie w dość szczelnej kabinie za słuchawkami i kazali przyciskać guzik, kiedy usłyszę dźwięki. A że były ciche i takie piszczące to czasem się zastanawiałam czy naprawdę coś słyszę czy tylko mi się uroiło. I muszę jeszcze się wybrać na rtg kręgosłupa. Do końca roku będę najlepiej zbadanym człowiekiem na świecie chyba. 

Idę zrobić sos do gołąbków od dziadka i smalec! Potem siadam nad skryptem z układów cyfrowych, to już będzie taki mój wtorkowy rytuał. Jutro zajęcia mam dopiero na 14.15, do 18.00 (planowo, w zeszłym tygodniu była to 18.15), a po zajęciach idziemy z L. i moją mamą na lodowisko :)

Dopisane, g. 18.20 
Oglądałam dzisiaj przepisy na kwestiasmaku.com, a teraz weszłam na mojewypieki.blox.pl - dziewczyny używają takich samych talerzy jak ja :D