tłusty wtorek ozdobiony kokardkami

Ostatnio postanowiłam porządnie zatroszczyć się o moje włosy. Po przejrzeniu kilku blogów o pielęgnacji włosów, a także przeczytaniu forum dla "zakręconych", uzbrojona w nową wiedzę zabrałam się do dzieła. Zaczynając od środków działających od wewnątrz (herbatki ze skrzypu i pokrzywy, tabletki z olejkiem z wiesiołka i cynk), po zmianę środków pielęgnacyjnych. Prawie się zgubiłam pośród tych wszystkich nazw na etykietach, ale wybrałam (mam nadzieję, że właściwie) i mogę się teraz postarać, żeby włosy stały się ozdobą. A jak już o ozdobach mowa, to co lepiej pasuje do ozdoby włosów niż kokardki? Dzisiaj jednak nie o kokardkach do włosów będzie, a o piwnej odsłonie faworków, w kształcie kokardek. 

W tym roku postanowiłam sprawdzić ciasto na faworki na piwie. Bardzo pozytywnie mnie zaskoczyło. Są lekkie, nie czuć smaku piwa, wydają się być mniej tłuste niż te tradycyjne. Część postanowiłam pozawijać tradycyjnie, jednak część stało się kokardami :) A z piwa, które zostaje można zrobić sobie płukankę do włosów!

Składniki na duży talerz:
-4 żółtka (najlepiej sprawdzić ich ilość w szklance)
-piwo (taka sama ilość jak żółtek)
-mąka, tyle ile pochłonie ciasto
-tłuszcz do smażenia
-cukier puder do posypania

Żółtka, piwo i mąkę łączymy razem i zagniatamy. Następnie uderzamy wałkiem w ciasto, aż zaczną się pojawiać pęcherzyki powietrza. Zawijamy w folię spożywczą i chłodzimy przez godzinę. Cienko rozwałkowujemy i albo zawijamy faworki (paski 3x10 cm, nacinamy na środku i przeciągamy jeden z końców przez rozcięcie) albo robimy kokardki tzn. wykrawamy koła z ciasta i zwijamy środek, tak aby powstały kokardki. Smażymy na rozgrzanym tłuszczu, odsączamy i oprószamy cukrem pudrem.

***
Z niedzielnego popołudnia mogę Wam polecić film "Rzeź" w reżyserii Polańskiego. 
Dwa małżeństwa spotykają się w celu wyjaśnienia bójki, do której doszło pomiędzy ich synami. Z początku kulturalna i grzeczna konwersacja prowadzona przez różne punkty zaczepienia - zwierzątka domowe, bukiet tulipanów czy sztukę przeradza się w awanturę, w której bohaterowie zrzucają swoje maski kulturalnych, opanowanych i dobrze ułożonych, i pokazują do czego są zdolni. Wywlekane są różne sprawy, które nie pozwalają tym małżeństwom na dobre funkcjonowanie. Bohaterowie co chwilę zmieniają strony, tworząc bardzo ciekawe sojusze, a ich dyskusje zahaczają o różne aspekty wspólnego życia i rzeczywistości. 
Cała akcja dzieje się w mieszkaniu jednej z par, głównie w salonie, jednak film nie jest nudny, a akcja się rozpędza poprzez różne rekwizyty - nieustannie dzwoniący telefon adwokata, placek z jabłkami i gruszkami, w końcu butelkę 18-letniej szkockiej. 
W głównych rolach widzimy Jodie Foster, o której ostatnio dużo się nie słyszało, grającą uduchowioną pisarkę zafascynowaną sztuką, która uważa, że wszystkie problemy można rozwiązać poprzez rozmowę i wyjaśnienia, jednak pod koniec jest na granicy załamania nerwowego. Jej mężem jest John C. Reilly, mi kojarzy się głównie z rolą męża nieudacznika Roxie z Chicago, który z potulnego męża-misia przeradza się w lekko nieokrzesanego drapieżnika. Drugie małżeństwo tworzą Kate Winslet i Christoph Waltz. Kate Winslet, z początku uległa i chcąca jak najbardziej załagodzić zaistniała sytuację, przeradza się w wredną i złośliwą żonę, która ma już dość ciągłej nieobecności męża. No i na koniec, Christoph Waltz. Myślę, że niewiele osób kojarzy to nazwisko i macie do tego prawo, bo ten austriacki aktor jest znany głównie z filmów niemieckojęzycznych. Jednak zaistniał 2-3 lata temu rolą Hansa Landy w 'Bękartach wojny', złośliwego i nieustępliwego pułkownika SS. Postać, którą uwielbiam i dla mnie już zawsze będzie przede wszystkim Hansem Landą. W filmie Polańskiego gra mrukliwego i sarkastycznego adwokata, który chce jak najszybciej uciec z tego spotkania i zająć się pracą, uważając przy tym swojego jedenastoletniego syna za świra. Przez większość filmu czuć od niego złośliwość i znudzenie, zostaje pobudzony kiedy jego telefon, w którym ma "całe swoje życie" zostaje wrzucony do wazonu z tulipanami. Mam wrażenie, że jako jedyny nie przeszedł metamorfozy podczas filmu, a cała sytuacja wyraźnie go bawi. 
Film jest wart obejrzenia, ale niekoniecznie w kinie ;)

W tym tygodniu muszę jeszcze trochę polatać z indeksami, jutro wybieram się na zumbę, w piątek idziemy z L. na bal wydziałowy (jakie szczęście, że mam cały strój z zeszłego roku i muszę tylko rajstopy kupić), a w sobotę ruszamy na ferie :D
Obserwuję też z niepokojem kształt, jaki przybiera plan zajęć na nowy semestr. Na razie bardzo marnie to wygląda...