Kochaj i ...tańcz? A może gotuj?

Miałam napisać już wczoraj, ale miałam fatalny dzień i głównie go przespałam i przepłakałam. W tle mając masę obowiązków kuchennych na dzisiejszą imprezę, kilka rzeczy wykonał za mnie wczoraj L., a ja dzisiaj walczę z całą resztą. A że pobudka była o 8, to mam nawet czas, żeby się do Was odezwać :)
Wczoraj ruszając palcem i przeszukując mój komputer w celu znalezienia czegoś przyjemnego do oglądania, wpadłam na polską produkcję taneczną - "Kochaj i tańcz". Widziałam już wszystkie najbardziej popularne filmy taneczne, więc stwierdziłam, że co mi szkodzi. I trochę mi zaszkodziło. Część "tańcz" bardzo mi się podobała - wesoła, bardzo "polska" i swojska. Z częścią "kochaj" było już trochę gorzej.

Historia dość prosta - młoda dziennikarka Hania, pedantyczny i komiczny narzeczony (dla mnie naprawdę świetna rola Mecwaldowskiego), młody tancerz z marzeniami o wielkiej karierze. I światowej sławy tancerz,  choreograf, który 24 lata wcześniej wyjechał z Polski, żeby spełniać swoje marzenia, kosztem ukochanej kobiety i nienarodzonej córki. Wszyscy troje (nie liczę narzeczonego zamkniętego w swoim gabinecie stomatologicznym albo kabriolecie) spotykają się na sali treningowej. Ona pisze artykuł o sławie, sława chce przygotować najlepszych polskich tancerzy do światowego turnieju, on chce wygrać ten turniej.

Scenariusz płytki, dobrze znany, typowy. Do tego niesamowicie fatalne dialogi - miałam wrażenie, że poprosili słabego gimnazjalistę o ich napisanie. I po raz kolejny się przekonuję, że młode pokolenie polskich aktorów nie umie grać. Rola Figury czy Herman nie były powalające, ze względu na scenariusz, ale o wiele lepiej się je oglądało niż Izę Miko i "wspaniałego" Damięckiego. Natomiast Jacek Koman i Wojciech Mecwaldowski - aktorskie perełki tego filmu.
Zakończenie przewidywalne od pierwszych minut filmu. Polecam na zły humor albo kiedy nic innego nie macie do roboty ;)

Nie tańczę dużo, przez wiele lat mnie do tego nie ciągnęło, ale ostatnimi czasy potrzebuję wybrać się na zumbę i trochę się pobawić. Moje "kochaj" o wiele łatwiej mogę związać z gotowaniem. Postanowiłam też zrobić jedne z moich ulubionych ciasteczek, które znajdziemy w każdej cukierni i obdarować moją rodzinę odrobiną miłości. Prezentuję: Babeczki z kajmakiem.

Składniki na 30 małych babeczek:
-2 szklanki mąki
-200g masła
-2 żółtka
-2 łyżki śmietany 12%
-1/3 szklanki cukru
-puszka kajmaku albo słodkiego mleka skondensowanego
-orzechy, gorzka czekolada albo konfitury śliwkowe/wiśniowe

Przesiewamy mąkę, dosypujemy cukier, dodajemy śmietanę i żółtka i posiekane, zimne masło. Do połowy ciasta dodałam jeszcze 2 łyżki kakao.Wszystko zagniatamy na jednolitą masę i wkładamy do lodówki na 30-40 minut. Przygotowujemy foremki, smarujemy je masłem (można je roztopić i użyć pędzla, będzie to o wiele prostsze) i wypełniamy cienką warstwą ciasta. Nakłuwamy spód kilkakrotnie widelcem i pieczemy przez 10-15 minut w 200 stopniach. Długość pieczenia zależy od wielkości babeczek. Najlepiej ocenić "na oko" czy są już w miarę złociste.

Główną częścią nadzienia jest kajmak. W różnych stronach świata oznacza inny smakołyk. U nas jest to słodka, krówkowa masa zrobiona ze słodzonego mleka. Możemy ją kupić w puszcze w sklepie, ale ja wolę kupić słodkie mleko skondensowane w puszcze i je ugotować. Powinniśmy je gotować ok. 2 godzin, cała puszka musi być zanurzona w wodzie. A dla bardziej równomiernego efektu, najlepiej ułożyć ją na boku i obracać co kilkanaście minut :) Na Bałkanach i w Turcji przygotowuje się go z mleka bawolego i śmietany kremówki. Jest to coś pomiędzy śmietaną a masłem i jest słone, a najlepiej smakuje z regionalnym pieczywem. Domowy kajmak różni się od tego kupowanego w sklepach, sama miałam okazję sprawdzić - w Serbii kupiliśmy sklepowy, a w Albanii w domowej restauracji dostaliśmy to jako przystawkę, domowy był o wiele lepszy :)
Część babeczek posmarowałam konfiturą śliwkową i na nie nałożyłam kajmak. A reszta to kajmak, posypany orzechami włoskimi i oblany gorzką czekoladą.